Kendim tankçı olmama rağmen hayalim hep bir UH pilotu olmaktı. Onun sesi tipi bitiriyor beni. Çocukluğumdan beri helikopterlere uçaklara hastayım . Sırf bu duygumu yenebilmek için Askeri Paraşütle / Serbest paraşütle atladım . Yamaç paraşütü yaptım . Rk Model uçak uçurdum . Şİmdide maketlerini yapıyorum . Hiç unutmam THK İnönü tesislerinde ilk atlayışımı yaptığımda hocam artık sen ölene kadar havacısın . Bu bir hastalıktır ve sen bu virüsü az önce aldın demişti .Mutluyum gururluyum ve kalbim gökyüzünde

Kendimi bildiğim ilk anda duyduğum en güçlü ses F-5'lerin sesiydi.Hastalık bahnesiyle 6.üssün nizamiyesinden gireceğim anı beklemekten uyuyamadığım geceler,revir yrine koştuğum hangarlar...hastalık bahane F-5'ler şahane mantığı....çocukluk işte..

Sizlerle iki anımı paylaşmak istiyorum;

70 lerin başında sislibir pazar sabahı İstanbul Nakkaştepe'de yüzlerce kişi yeni uçaklarımızı görmek için
toplanmıştı.Nihayet(sanırım) Fantom'lar korkuç bir gürültüyle alçaktan uçtular.Babamın hüngür hüngür ağladığını hatırlıyorum.
İkincisi daha evvelki bir başlığa attığım bir mesajda :)


Son zamanlarda uçak maketleri almaya başladım.Sanırım Fantom'la başlarım...

Sait

Yıl 1985 di . Milliyet gazetesinin verdiği kağıt maketler vardı hatırlarsanız. Abim bu kartonlardan uçakgemisi, Phantom vesaire biişiler yapardı. Çok ilgilenirdim ama abim ilk zamanlar bunları ellememem için elinden geleni yapardı :D Ama sonrasında kıyamaz oldu.Aynı gazeteden bir iki tane alır bana bunların nasıl yapılacağını uygulatarak öğretirdi. Ne olursa olsun çocuksunuz. Abimin yaptıkları gibi olmadımı çok üzülür ve abimi kıskanırdım. Hala unutmam abim, akşam anneme kendi yaptığı maketi ben yapmışım gibi gösterirdi. Bende buna nasıl mutlu olurdum. Allahım yaa. Abi işte. Ne olursa olsun üzülmemi istemezdi. Düşününce insan daha iyi anlıyor.
İşte bu zaman içinde aynı yıl sünnetimde abim bana bir deniz uçağı maketi aldı. Ama nasıl mutluydum bilemezsiniz. O zaman üzerime takılan altınlarmış, paralarmış vs. hiç umurumda değildi. Tek ve tek ilgilendiğim deniz uçağı maketiydi. Öyleki pi..p.inin acısını bile unutmuştum.

Yıl 1986. O sıralar Ankara Tandoğanda (tam mevki : Etap Altınel otelinin tam yanındaki apartman) oturuyorduk. Babam bana bir gün matchbox'un uçak taşıyıcısı kariyerinden almıştı. İnanmazsınız üzerinde bir F-16 vardıki bu oyuncağın alındığı haftayı takip eden ertesi haftada Tandoğandan tam olarak görülen Hipodromda TRT den de naklen yayınlanan F-16 teslim törenini izliyordum. Elimde oyuncak F-16 ve camdan dışarıda uçan gerçek F-16 ların hareklerini elimdeki F-16 ya uygulayarak taklidini yapıyordum.

O yıllar Babası bürokrat (Ankara'da) olan varsa belki hatırlar orjinal fotograflardan çoğaştılma F-16 resimleri tüm Ankara'daki bürokrat kesimine hediye manasında dağıltılmıştı. Bu resim zartflarının içinde sadece uçağın resimleri değil uçağa ait katolog ve teknik çizimini içeren Türkçe General D'nin broşürleride bulunuyordu.İşte Babamda eve bu resim zarflarından 2-3 adet getirmişti. Biri abime biri bana biride resim albümüne.Benim içimdeki havacılık sevgisi işte bu şekilde oluştu.

İleriki yıllarda (1992'di sanırım) sitede Keşifçi lakaplı değerli kardeşim Ceyhun Pursak ile tanıştım. Onunlada havacılık merakımızı baya ilerlettik ki o yaşlarda olmamıza rağmen kendi imalatımız olan motorlar ile roket çalışmalarımız bile olmuştu. Sağolsun kardeşim çok yardımcı oldu bana. :D

Gel gelelim bana ve abime. Abim Pilot olamadı. Ama benim havacılı sevdam devamlı yardımcı oldu. Onun sönmemesi için elinden gelen herşeyi yaptı ki Havacılık sana neden bulaştı diye soran olursa ilk abim gelir aklıma. Babam ileriki yıllarda ders meselesi yüzünden maket yapmamı yasaklayınca abimin odasında onun himayesinde yapardım maketlerimi.

Aradan yıllar geçti ve artık havacılık konusunda kesin ve net adım atmanın zamanının geldiğini , maket yapmanın yanında veya her ay çıkan dergileri alıp onları okumakla yatinmeyi bırakmaya karar verdim. Maketçilik bu işin ilk ve en zor basamağı bence.

2000 yılında Planör (A) ve 2001 yılında ise Tekamül kursuna (B-C) gittim. Oda yetmedi ve 2002 yılında Esenboğada PPL lisansımı aldım. Dahada ileri gidip ME ve İR kartlarınıda alacaktım ama araya önce askerlik sonrada evlilik girince bu planlara ara vermek zorunda kaldım. Halada aynı şekilde devam ediyorum. İR ve ME yi alamadım :D

Ama Esenboğa Havalimanında eğitimim esnasında bana havacılık sevgisini aşılayan Abimi, C-172 ile uçurduğum vakit abimin yüzünde oluşan mutluluk herşeye değerdi. Ama herşeye. Bazı şeyleri başarmış olmanın verdiği duygular gerçekten anlatılmaz. Size havacılık sevgisi aşılayan insana bu sevginin ve sevdanın boş olmadığını, "" Evet abi sen deniz uçağı maketi alarak bana aşıladığın sevgi işte beni bu hallere getirdi ama iyikide oldu , hobi bile olsa belli bir seviyeye getirdim" demek zevklerin ve havacılığımı çıkardığım en iyi seviyeydi. Çok şükür.

İçimde olan sevgiyi simülosyonlarla , maket yapmakla , dergi okumakla zaten sarsılmaz bir temele oturtmuştum. Benim için Maketçilik bu işin mutfağı. Kim ne dersen desin. Maketçilik bu sevginin sarsılmaması için en iyi yol. En iyi sırdaş. Maket yaparken onunla konuşuyorsan veya dışardaki hayatı sırasında veya en azından ekmek bile keserken elimizi kestiğimiz zaman duyduğumuz sinir ve ""tühhh yaalar"" eğer maket yaparken elinizi kesitiğiniz zaman "" akan kanım havacılık için"" dir diyip kendi kendinize gülüyor ve sinirlenmiyorsanız işte havacılık virüsünün sizi ne hale gitrdiğinin en iyi kanıtıdır.Yaşadık ve öğrendik.

Havacılık sevdamda tabikide unutulmaz yeri olan Babür Abimi hiç unuturmuyum. Onun yeri başka.

Saygılarımla

Melih Yakup MEMİŞ