Adım Arkut ya herkes soruyor neden Aykut ya da Erkut değil diye...
Çok yakın bir aile dostumuz var, kendisi yaklaşık 17 sene önce T.H.Y' den emekli oldu. Adı Nezihi Arkut... Onun soyadını vermişler bana isim olarak.
Öte yandan babam Almanya' da işçi olarak çalıştığı için sık sık onu ziyarete giderken Nezihi amcayla uçarmışız hep, pek tabii Dc-10 koltuğunda çekilmiş fotoğrafım bile var :)
Annem tam 40 günlük iken uçağa bindiğimi söylüyor.
Elime geçirdiğim her lego tipi oyuncağı uçağa çevirmesini becermişimdir zamanında(9-10 yaşlarında)
İlk makedimi 7.inci doğumgünümde almıştım, Matchbox 1/72 Bf-109E... uhuyla parçaları birbirine tutturup ablamla akşam yemeği olsun diye elimde uçak döner almaya gitmiştik.
Ben daha devam etmiyeyim...
Saygılarımla,

Bende işin başlangıcı 9 yaş civarıydı galiba TRT 1'de Top Gun'ı görmem ile başladı. Ondan sonrası çocukluk dönemimde körfez savaşı ile o dönem televizyondaki yayınlar, ülker lazer serisi filan derken kendimi apayrı bir dünyanın içinde buluverdim.

Ben de Konya'da doğup büyüdüğüm için F-4 ve F-5 lerle tanıştım direk :)))Özellikle F-4 lerin yeri göğü inleterek üstümüzden geçişleri beni baya etkilemişti:)Ama ilk modelim PM'in F-16 sıydı. :))

Ben kendimi bildim bileli sanırım seviyorum. Babamdan bulaştı. O da eski modelciydi. Başlangıcını hatırlamıyorum ama en azından 4 yaşımdan beri bana model uçaklar alır, birleştirir(Onkoloji Patoloji'de çalıştığı için boyaları benden uzak tutardı, o ölene kadar da boyalara yaklaşamadım), üstlerine dekal setlerinden çıkan isimlerini yapıştırır ve bana verirdi. Çockluğum İkinci Dünya Savaşı filmleri ve belgeselleri seyrederek geçti(TRT1 zamanı). Top Gun filminde, sinemada ayağa kalkıp" Eee bunlar F5!!! Kandırıyor bunlar bizi!!!" diye bağırdığımı anlatırdı hep(yaş 6). Ama uçak tarafından ruhumun çalınması hikayesi istiyorsanız, bu 1985-86 dönemi Kartal'da Nizam Motel'de otururken bir pazar sabahı yaklaşık 200m açıktan ve balkonumuzun hizasından(3. kat, hesabedin) arkasından duman izi bırakarak deli(hayranlık anlamındadır lûtfen hakaret olarak algılanmasın) bir F-4 pilotunun gazı köklemiş halde(havacılık terimlerindeki cehaletimi affetsin pilot arkadaş ve abilerim) geçişi ile olmuştur. O 2,3 saniye gördüğüm manzaranın şokunu, arkamdaki camın titreyişini, jet motorlarından gelen inanılmaz testesteron damlatan gürültüyü hala hatırlarım. Sanırım geçtikten sonra (ki bu bana saatler gibi geldi) babama dönüp "Fantom" dediğimi hatırlıyorum. O gün bugündür Phantom gördüğüm, duyduğum, kokladığım, hayal ettiğim her an gülümserim.

Not: Bu mesajı yazarken yine gözlerim yaşardı....

Ek: O filmi çocukken görmüştüm, geçen gün tekrar seyrettim ve filmin sonlarına doğru çocuğun M51 giydiğini farkedip üzüldüm:}

Düzenleyen Jolly Roger

Selamlar,
Herkesin çok güzel hikayesi var.Bu başlıkta çok güzel olmuş phantom80 ellerine sağlık.Bende hikayemi anlatmak isterim.
Yaşım 37,İstanbul doğumluyum;Kağıthanede.
Mikrop bende hep vardı.hatırlayamadım yaşlarda ki ilk hatıralarım elinde uçak tutan çocuğun elinden uçağı makasla keser hııın hıın yapardım kartpostallardan.
5.5 yaşındayken Esenlere taşındık.Orada karşı tepede bir pist vardı ve sanırım T-41 di, oraya inerlerdi.Bulunduğum evin üzerinden geçer sola dönüşle son yaklaşmaya geçip inerdi.Oraya kadar gitmeye cesaret edemezdim,mahallenin eskilerine sorardım oradan ne var diye.Bir gün cesaret edip gördüm pisti çimdendi.Arada sırada bir F-104 tepemizden alçak çekerdi.Demek o zamanlar bunu İstanbul'da yapabiliyorlarmış.Sonraları bayramlarda Vatan Caddesindeki törenlerden geçen uçaklar bizim üzerimizden geçterdi,ama tek tük olurdu.
Ne zaman iki tahta görsem birbirine çakar uçak yapmaya çalışırdım.Okulada ki elişi derselerinde hep uçak yaptım kartondan.
İlk maketim PM Spitfire idi.1/72.Annemden gizli almıştım.Zaten çoğu gizli idi.Annem evime geldiğinda hala söyler bıkmadınmı hala diye.
Takma adımdaki Tomcat tabiki TopGun'dan geliyor.
Hep pilot olmak istedim.Üniversite sınavı benim için anlamsızdı.Hava Harp ve Eskişehir Pilotaj Eğitimi denemelerim de olmadı.Hemde 2 kez denedim.Olmadı ama çok güzel arkadaşlarım oldu.
Daha çok şey yazmak geçiyor içimden ama sıkıcı olmasın bu kadar yeter sanırım,hikayem kabaca bu.Nerde başladığını bilmiyorum.

Yazılanlar harika gerçekten.
Benim hikayem ise ilk uçağa binişim ile başlıyor. 1974 yılında biryerden Kıbrıs'a giderken binmişim . Hatırladıklarım ise (4 yas civari ne hafıza ama) Tahminimden daha gürültülü oldukları ve uçakların deniz uzerinde uçamayacağına dair çocukluk fikrimin yıkıldığıdır.
Daha sonra Hatay Dörtyol'da Kara havacıların uçtukları helikopterler ve şu üstten kanatlı tek motorlu tayyareleri hatırlıyorum.
Sanıyorum uçağın uçtuğu havayı koklamak bir nevi insanı zehirliyor.
Derken ve ara ara uçaklar ile görüşmüşlüğüm Malatya'da ortaokul çağlarında F4'le ve Pm ile tanışmam. Bu arada ufakken tahtadan helikopter yontardım yine aynı zamanlarda kardeşimin bulup getirdiği birinin sanırım yurt dışından alıp başlayıp beceremediği ve attığı biplan bir uçağı uhu ile yapıştırmaya çalışarak ilk maket deneyimlerimi yaşamıştım.( sonra kızlarla tanıştım ama bu ayrı bir topik konusu sanırım :) lise ve sonrası THKda paraşüt ile takılmam derken Topgun diye bir film seyretmem. Hacettepe Matematik bölümünü 2. sınıftan terk edip Anadolu Üniversitesi pilotaj bölümünü kazanıp hayallerimi gerçeğe dönüştürme yolunda en ciddi adımımı atmam olmuştur.

0-2 yaş arasını Ataköy'de, Atatürk Havalimanı'na inip kalkan uçaklar altında geçirmişim ve huysuzluk yapıp yemek yemezken "Bak pilot amca kızar" "Uçağa hiç binemezsin" tehditleriyle yemek yemişim. Daha sonrasında da babamın görevi gereği 2-5 yaş arasını uçaklarda geçirdim ve gerek uçmayı gerek uçakları ve havalimanlarını o zamandan sevdim. Zamanla uçan her şey ilgimi çekti, ilkokulda plastik askerlere naylon torbadan paraşüt yapıp onları kağıt uçaklardan boşaltan mekanizmalarla bile uğraşmıştım. İlkokul sonuna doğru "Havacı olacaaaaam beeen, pilot olacaaam beeen" inadım ve askeri okula giriş hevesim gözlerimin bir sene içerisinde hızla ilerleyip 2.5 miyop olmasıyla sona erdi.

Maket zehrini ise babamın aynı olay üzerine üzülmeyeyim diye bir maket uçak alması ateşledi. Hiç unutmuyorum, Italeri firmasının Mirage 3 kiti, 1/72 ölçekte, suluboya ile boyamış 404 ile yapıştırmıştım, felaket olmuştu ama en azından bir "uçak"tı. Daha sonraları annemin bir arkadaşının oğlunun gazıyla eski Matchbox ve italeri uçakları beraber yaptık, nispeten sürüncemede olan heves orta 2'de çok meraklı olan iki arkadaşımın gazıyla iyice alevlendi. Orta 3'ten beridir de evde tiner kokusu şikayeti, kutu koyacak yer problemi eksik olmaz, artık ben de alıştım annemler de, beni ayrı bir hobi evine postalamaktan bahseder oldular, parasını benden istemeseler seve seve gideceğim :)

Şu anda da zehri eskiden ucundan dahi bu işle uğraşan herkese yayıyorum, bu konudaki idolüm de John Travolta ve evi.

Pederin görevi nedeniyle 1980'de Lüleburgaz'dan Merzifon'a geldik. Tepemizden F-5'ler geçiyor. Etrafı gümbürdetiyor. Ve büyük gün geliyor. Üsse giriyoruz. İlk defa bir uçağın yanına gidiyorum. F-5'in kanat ucu drop tankına doğru uzanıyorum. Elimle dokunup tıklatıyorum. Aaaa teneke gibi ses geliyor diye hayıflıyorum kendimi. Hani uçak bu ya, beton gibi olacak her tarafı :) Günün ikinci önemli olayı ilk defa vesikalık fotoğrafım çekiliyor. Yaşım 5 :)

Ertesi yıl babam Samsun'dan bir Jet Model getiriyor: İzci. Babam, abim ve ben yapıyoruz zevkle. İlk uçuş lojmanlarda üçüncü kattaki evin penceresinden. Dümeni ayarlamadığımız için uçak sola dönüşle apartmana tosluyor. Toparlayıp tekrar sallıyoruz. İzciyi ismini tam hatırlamıyorum ama galiba Kaşif modeli izliyor...

Sene 1982... Ankara'dan abim PM F-4 Fantom'u alıyor. Ulan nasıl yapacağız diye dört dönüyoruz. Bir gece ana-baba evde yokken dalıyoruz. Maket bıçağının yerini jilet alıyor. Bizimkinde dekal bile yok :)

1984'te tayinimiz Eskişehir'e çıkıyor. Ulan şehire sanki devamlı meydan taaruzu var. Gümbür gümbür kalkıyor fantomlar. Boynum orada kaldığımız 8 yıl boyunca yukarı bakmaktan bir hal alıyor.

Geldiğimiz yıl kısa bir bocalama döneminden sonra derslere asılıyorum. Peder bana yarı yıl karne hediyesi olarak 1/72 Airfix Junkers Ju-88 alıyor. Beraber yapıyoruz. Ve sonrasında iş kopuyor zaten.

Arkasından peder Eskişehir'de Hava İkmal'e tayin oluyor. Uçak cenneti burası. F-104'ler, F-4'ler F-5'ler büyük bakımları için geliyor. Tecrübe uçuşları yapılıyor.
Kafalar yukarda, tayyare muhabbeti tam gaz... (Yıllar sonra tayyare-maket muhabbeti yaptığımız Hakan'la bu site sayesinde yeniden buluşuyoruz, eeee bu işin 7'si 77'si yok, giren mikrop çıkmıyor :)
Derslerin mors olması etkisiyle evle sorun yaşıyorum. Babam diyor ki, kurtar dersleri git İnönü'ye planör kursuna... Vaziyeti toparlıyorum. 16 yaşında daha araba bile kullanmadan planörle ilk yanlımızı uçuyorum. (end of episode 1)

Dönemin unutamadığım modelleri:
Airfix 1/72 Junkers Ju-88
Airfix 1/72 Fw189
Esci 1/48 F-4E
Macthbox 1/72 B-26
PM 1/72 F-100
PM 1/72 F-5B

Düzenleyen tozbek

Diyarbakır'dan bir maket anısı ekleyeyim.Orta ikideyim ilk yarı sonu takdiri çakınca babam Ankara'dan iki maket ısmarladı hediye olarak.Esci'nin 1/72 F-100 ve F-104G/S kitleri.Geldi kitler.Neyse yıllar sonra bu kitlerin alındığı yeri de görmek kısmet oldu.Ankara Babür Abi...Neyse devam edelim.F-100'e başladık babamla,ana iniş takımının yan tarafında alengirli iki tane ufak kapak var.Üst üste getirilip yapıştırıyorlar falan.Plana göre uğraş uğraş beceremedik yapıştırmayı.Babam da F-100'cü ya "ulen nasıldı yahu bu kapaklar diye" söylenmeye başladı.15 sene çalış uçakta bir gün bakma oraya,nasılmış diye.Neyse efendim sabah olunca beraber mesaiye;şaltırda duran F-100'ün yanına gittik ve gördük nasılmış o kapaklar diye...Bilmemek ayıp değil,öğrenmemek ayıp...:)